Materiały PVC trudnopalne

Surowce oraz materiały włókiennicze pochodzenia zarówno naturalnego, jak i sztucznego, współcześnie znajdują coraz to większą gamę zastosowań. Tekstylia wykorzystywane są w wielu dziedzinach życia codziennego, a także jako materiały techniczne. Powszechność zastosowań wyrobów włókienniczych niesie również za sobą wszelkiego rodzaju ryzyka jakie wyroby te mogą stwarzać. Jednym z nich jest zagrożenie pożarowe.

Namiot z materiału PCV trudnopalnego B8103 marki Sioen, posiadający atest trudnopalności B-S2 oraz D0

Istnieje kilka parametrów powszechnie uważanych jako niezbędne do wyznaczenia, celem określenia właściwości palnych (pożarowych) materiałów:

- zapalność – określana jako minimalny czas oddziaływania na próbkę niskoenergetycznego źródła zapłonu do momentu rozpoczęcia ustalonego spalania,

- rozprzestrzenianie płomienia – prędkość przesuwu czoła płomienia po próbce, po zainicjowaniu jej spalania,

- wydzielanie ciepła - ilość ciepła powstająca w jednostce czasu podczas spalania badanego materiału,

- wytwarzanie dymu – badane za pomocą pomiaru gęstości optycznej powietrza w otoczeniu palącego się materiału,

- wytwarzanie toksycznych gazów - określa się tu, w znormalizowanych warunkach badania, ilości gazów powstające w procesie rozkładu termicznego i spalania badanego materiału.

W systemie europejskim, wyroby budowlane klasyfikowane są w sposób znacznie różniący się od stosowanych w Polsce opisowych określeń dotyczących stopnia palności materiałów. W krajowych przepisach techniczno-budowlanych dotyczących stopnia palności i właściwości pożarowych, nadal funkcjonują określenia:

- materiały niepalne

- materiały palne, które dzielimy na: niezapalne, trudno zapalne, łatwo zapalne

- a także materiały nierozprzestrzeniające ognia, słabo rozprzestrzeniające ogień czy samogasnące.

Natomiast wymagania europejskie, opisane w normie EN13501-1, stosują system euroklas, klasyfikujący materiały budowlane pod względem reakcji na ogień jako klasy: A1, A2, B, C, D, E, F wraz z kryteriami dodatkowymi uwzględniającymi wydzielanie dymu oraz występowanie płonących kropli.

Namiot z materiału BT650FR Sakotex firmy Sakoexpo, posiadający atest trudnopalności B-S2 oraz D0

Klasyfikacja ogniowa wyrobów - klasy podstawowe

Klasyfikacja ogniowa materiałów - klasyfikacja uzupełniająca

Namiot z materiału STL500FR Sakotex firmy Sakoexpo, posiadający atest trudnopalności ITB

Materiały PVC, sprzedażą których zajmuje się m. in. firma Sakoexpo, by były uznane za trudnopalne, w bardzo dużym skrócie nie mogą w ogóle podtrzymywać ognia. Materiały zwykłe dobrych marek powinny się spalać niezbyt szybko i wg normy ISO 3795 nie palić się szybciej niż 100 mm/min. Zatem jeśli materiał pali się 50 mm/min jest lepszy w tym względzie, ale nie jest trudnopalny. Dla trudnopalnego próg ten powinien wynosić 0 mm/min. Czasami do opisu zachowania się z ogniem używa się innej normy DIN 75200.

By materiał był trudnopalny, musi stawiać ogniu opór – opisywane jest to przez szereg norm. Tu wybór dokonywany jest z punktu widzenia produktu, do którego materiał ma być użyty, bądź po prostu wymagań klienta.

Namiot z materiału BTO850FR Sakoplan firmy Sakoexpo, posiadający atest trudnopalności B1

Normy jakie m. in. można spotkać:

BS 7837

DIN 4102 – dająca wyniki B1 lub B2 na przykład (B1 najbardziej trudnopalny materiał)

NFP 92507 – dająca wyniki M1, M2 lub M3 (M1 najbardziej trudnopalny materiał)

EN 13501-1 – dająca wyniki które są kombinacją kilku cyfr i liczb, np.: B-s2-d0

EN ISO 6940/6941

Wydaje się dobrym pomysłem, by w Europie zastąpić krajowe normy jedną wspólną. Naprzeciw temu idzie coraz częstsze występowanie wymagającej normy EN13501-1.

Chcesz dowiedzieć się jeszcze więcej, zapytaj naszego eksperta!